I stand in front of you, in total disbelief, as head of the department for which Eelco Visser has worked the last 15 years.

I would like to offer you my perspective on Eelco’s significance, as a scientist, as a teacher, and as a person.

Eelco and I got to know each other in 1992, thirty years ago.

At the time, I was halfway my PhD in Amsterdam, working in the group of Paul Klint. Eelco was studying in Amsterdam, following Paul’s courses. These were so inspiring to Eelco that he decided to join Paul’s group, first to write his master’s thesis, and then to work on his PhD.

It didn’t take long before Eelco and I had a connection. We had extensive discussions about research. The details don’t matter, and they didn’t really lead to concrete results. But thirty years later I still remember the substantive drive, the deep desire to profoundly understand a problem, the feeling to work on something very important, and, of course, Eelco’s tenacity.

Eelco has been able to maintain that same drive for thirty years. Just like he knew how to inspire me, year after year he has inspired his students and his (international) peers — always driven by content, always persistent.

This contributed to Eelco’s research being of the highest international level. Let me illustrate this through an award he received in 2020, a so-called Most Influential Paper award. This is an award you get ten years after publication, after it has been established that your paper actually had made the biggest impact.

Eelco received this award for his article from 2010 on Spoofax, written with (then) PhD student Lennart Kats. Eelco was very proud of this award, and rightly so. In fact, he was so proud that he wrote a (long) blog post about it, entitled “A short history of the Spoofax language workbench.”

This “short history” starts in 1993 with Eelco’s PhD research in Amsterdam. Next, Eelco explains his journey, from Portland as a postdoc, via Utrecht as assistant professor, to Delft as associate and full professor. Each of these stops provides building blocks for the award-winning paper from 2010. And then, Eelco’s “short history” continues: He describes what his group in those ten years after the paper’s publication has done, and what good things he still has in store for the time to come.

To me, this “short history” is signature Eelco:

• Visionary, working year after year on building blocks that all belong together
• System-driven, with working software that he preferably contributes to himself
• In a team, together with his PhD students, postdocs, engineers, students, and numerous international co-workers.

This short history also serves to illustrate the international side of Eelco’s work. He was very active, and loved, within international organizations like IFIP and ACM SIGPLAN. He succeeded in bringing the flagship SPLASH conference to Europe for the first time.

And, naturally, Eelco had a vision on how to improve things: All those conferences putting effort in ad hoc web sites: There had to be a better way. And so, in line with his systems philosophy, he designed the CONF system that has been up and running for ten years now. And he managed to convince hundreds of conferences to use his system, for a fee.

Likewise, Eelco had a vision on education, and he knew how to realize it. In his opinion, programming education just had to be better. Thus, he designed a system, WebLab, which has also been in operation for almost 10 years now. And here too he managed to convince countless teachers to use his system.

In addition, Eelco had a well-thought-out opinion about the courses that belong in a computer science program. So when we needed to revise our curriculum, Eelco was the perfect candidate to chair the associated committee. Eelco did this graciously, in a calm and persistent manner, reasoning from educational principles to settle disputes. The result is rock solid.

Eelco’s education is well characterized by Willem-Paul Brinkman in the online Farewell Community: Without maybe realizing it, many generations of Delft students will benefit from his teaching innovations.

Eelco was proud of his Programming Languages Group. He built it up from scratch into an international top group. He took good care of his people, fighting for the best equipment and offices. As a member of the departmental management team, he fought for computer science in full, at faculty and university level. Nationally he was active in, for example, the Dutch National Association for Software Engineering VERSEN.

And how was Eelco able to realize all this? What was his secret?

Perhaps Eelco actually liked (a little) resistance. He was not afraid to disagree: after all, he had thought deeply about his opinion. And he was fine with being challenged: it was a sign that he was well on his way to breaking the status quo.

Maybe not everyone always found this easy. But Eelco was also very friendly, and certainly willing to change his mind.

And, Eelco was also patient: Big changes take time. If he saw that he had insufficient supporters, he could wait. Or, under the radar, start small in order to set his own plans in motion.

How much we will miss Eelco in Delft! The visionary, the obstinate, the focus on the content, the love for computer science, the tenacity, and the attention for students and colleagues: exactly what we need so much in Delft.

Let me conclude with a few words related to Corona and the lock down. The past few years, Eelco and I were in touch weekly, mostly within the departmental management team, but also often one-on-one. All online, from home. We discussed departmental matters, small and large, as well as the impact of Corona. On one thing we agreed: Being at home more, seeing more of your children, doing more with the family: we both experienced this as a gift.

Due to the lock down, I don’t know when it was that I saw Eelco last in person. I think it was on October 14, at the PhD defense of Arjen Rouvoet. This was a beautiful day, and this is how I like to remember Eelco: Science at the highest level, international peers in substantive debate, a cum laude PhD defense, and Eelco happy, radiant in the midst of his PL group.

Dear family, friends, colleagues, everyone: We will miss Eelco very much. Each of us has his or her own, wonderful memories of Eelco. Today is a day to hold on to that, and to share those memories with each other.

I wish you all, and especially the family, all the best.

Ik sta hier, in totale verbijstering, als hoofd van de afdeling waar Eelco Visser de afgelopen 15 jaar gewerkt heeft.

Ik wil U graag iets vertellen over de betekenis van Eelco, als wetenschapper, als docent, en als mens.

Eelco en ik leerden elkaar kennen in 1992, dertig jaar geleden.

Ik was toen halverwege mijn promotie in Amsterdam, en werkte in de groep van Paul Klint. Eelco studeerde toen in Amsterdam, en volgde colleges bij Paul. Die inspireerden hem zo dat hij zich aansloot bij Pauls groep om daar eerst af te studeren en later te promoveren.

Eelco en ik hadden al snel een klik. We hadden uitgebreide discussies over onderzoek. De details doen er niet toe, en tot een echt resultaat hebben ze niet geleid. Maar dertig jaar later herinner ik me nog steeds de inhoudelijke drive, de wens om een probleem écht te snappen, het gevoel samen met iets héél belangrijks bezig te zijn, en natuurlijk Eelco’s vasthoudendheid.

Diezelfde drive heeft Eelco dertig jaar vast weten te houden. Zoals hij mij wist te inspireren, heeft hij jaar in jaar uit zijn studenten, zijn promovendi, en zijn internationale collega’s aan zich weten te binden — altijd vanuit de inhoud, en altijd vasthoudend.

Mede hierdoor was Eelco’s onderzoek van het hoogste internationale niveau. Laat ik dit illustreren aan de hand van een prijs die hij in 2020 ontving: een zogenaamde “Most Influential Paper” Award. Zo’n prijs krijg je pas als je artikel 10 jaar na publicatie de meeste invloed gehad bleek te hebben.

Eelco kreeg die voor zijn artikel uit 2010 over Spoofax, met promovendus Lennart Kats. Eelco was hier, terecht, heel trots op. Zó trots, dat hij er een (lange) blog post over heeft geschreven, getiteld Een korte geschiedenis van de Spoofax taalwerkbank.

Deze “korte geschiedenis” begint in 1993 bij Eelco’s promotieonderzoek in Amsterdam. Vervolgens legt Eelco zijn reis uit, van Portland als postdoc, via Utrecht als universitair docent, naar Delft als hoofddocent en hoogleraar. Elk van deze tussenstops levert bouwstenen op voor het winnende paper uit 2010. En vervolgens gaat Eelco’s “korte geschiedenis” door: Hij beschrijft wat zijn groep in die tien jaar na het paper heeft gedaan, en wat voor moois hij nog in petto heeft voor de tijd die komen gaat.

Wat mij betreft is deze “korte geschiedenis” Eelco ten voeten uit:

• visionair, jaar in jaar uit werkend aan bouwstenen die allemaal bij elkaar horen
• systeem-gedreven, met werkende software systemen waar hij het liefst zelf aan meeprogrammeert
• in team verband, samen met zijn promovendi, postdocs, engineers, studenten, en talloze internationale collega’s.

Deze korte geschiedenis laat ook iets zien over de internationale dimensie van Eelco’s werk. Hij was zeer actief, en geliefd, binnen internationale organisaties zoals IFIP en ACM SIGPLAN. Het lukte hem om het top-congres SPLASH voor het eerst naar Europa te halen.

En natuurlijk had Eelco een visie hoe het beter kon: Al die congressen die hun web site in elkaar liepen te knutselen: dat moest efficiënter kunnen. En dus, in lijn met zijn systeem-filosofie, ontwierp hij het CONF systeem dat nu al tien jaar in de lucht is. En wist hij honderden congressen te overtuigen zijn systeem, tegen betaling, te gebruiken.

Ook op het gebied van onderwijs had Eelco een visie, en wist hij die te realiseren. Programmeeronderwijs moest beter, vond hij, en dus ontwierp hij een systeem, WebLab, dat nu ook al bijna 10 jaar in de lucht is. En ook hier wist hij talloze docenten te overtuigen zijn systeem te gebruiken.

Daarnaast had Eelco een goed doordachte mening over welke vakken in een opleiding informatica thuis horen. Toen wij ons curriculum moesten herzien, was Eelco de perfecte kandidaat om de bijbehorende commissie voor te zitten. Eelco deed dit met verve, rustig en vasthoudend, redenerend vanuit onderwijskundige principes om geschillen te beslechten. Het resultaat staat als een huis.

Voor Eelco’s onderwijs geldt wat Willem-Paul Brinkman in het online condoleance register schreef: “Zonder het misschien te beseffen, zullen vele generaties Delftse studenten profiteren van zijn onderwijsinnovaties.”

Eelco was trots op zijn “Programming Languages Group“. Hij heeft die uit het niets opgebouwd tot een internationale topgroep. Hij zorgde goed voor zijn mensen, en streed voor de beste apparatuur en werkplekken. Als lid van het management team van de afdeling, zette hij zich in voor informatica in de volle breedte, op facultair en universitair niveau. Ook landelijk was hij actief, onder meer in de Nederlandse Vereniging voor Software Engineering VERSEN.

En hoe kreeg Eelco dit allemaal voor elkaar? Wat was zijn geheim?

Misschien vond Eelco (een beetje) weerstand eigenlijk wel leuk. Hij was niet bang tegengas te geven: hij had tenslotte goed nagedacht over zijn mening. En hij vond het prima tegenstand te krijgen: dat was een teken dat hij goed op weg was de status quo te doorbreken.

Misschien vond niet iedereen dit altijd even makkelijk. Maar Eelco was ook heel vriendelijk, en zeker bereid van mening te veranderen.

En, Eelco was ook geduldig: Grootse veranderingen kosten tijd. Als hij zag dat hij onvoldoende medestanders had kon hij wachten. Of, onder de radar, alvast klein beginnen om zijn eigen plannen toch in gang te zetten.

Wat zullen we Eelco missen in Delft. Het visionaire, het dwarse, de focus op de inhoud, de liefde voor het vak, de vasthoudendheid, en de aandacht voor student en collega: juist dat hebben we nodig in Delft.

Ik wil afsluiten met een paar woorden naar aanleiding van Corona en de lockdown. De afgelopen twee jaar hadden Eelco en ik wekelijks contact, vooral binnen het management team van de afdeling, maar ook vaak 1-op-1, allemaal online, vanuit huis. We bespraken het reilen en zeilen van de afdeling, en de impact van Corona. Over één ding waren we het eens: Meer thuis zijn, meer zien van je kinderen, meer doen met het gezin: dit hebben we allebei als een geschenk ervaren.

Door de lockdown weet ik niet wanneer ik Eelco voor het laatst echt gezien heb. Ik denk dat het 14 oktober was, bij de promotie van Arjen Rouvoet. Dat was een mooie dag, en zo herinner ik me Eelco graag: Wetenschap van het hoogste niveau, internationale collega’s in inhoudelijk debat, een cum laude promotie, en Eelco gelukkig, stralend temidden van zijn PL groep.

Lieve familie, vrienden, collega’s, allemaal: We zullen Eelco zéér missen. Iedereen van ons heeft zijn of haar eigen, prachtige herinneringen aan Eelco. Vandaag is een dag om daaraan vast te houden, en om die herinneringen met elkaar te delen.

Ik wens u allen, en in het bijzonder de familie, alle sterkte toe.